همیشه به دیده ی خودخواهی نگاه می کردم به آنهایی که در جستجوی زندگی بهتر, ایران را ترک گفته و شهروند کشور دیگری می شدند.چه آنهایی که پس از تحصیل در خارج, تصمیم به ماندن می گرفتند و چه آنهایی که از همینجا به امید اینکه پس از چند سال سرگردانی و دربه دری در اردوگاه ها و سفارت و ... بتوانند پناهندگی بگیرند, بار و بندیل می بستند و راهی بهشت ساخته ی ذهن خودشان می شدند.
اما مدتی است که بیشتر بهشان حق می دهم.مگر این کشور برای ما چه کرده است؟جز اینکه هر روز که از خواب پا می شویم ذهنمان آشفته باشد و دنبال بدبختی هایمان باشیم و در پی گرفتن حقمان از ناحقان و پیشی جستن از دیگران باشیم...خیلی مهم نیست که از زندگی چه لذتی می بریم, مهم این است که همیشه حرص چیزهایی را می خوریم که دیگران دارند و ما خوابش را هم نمیتوانیم ببینیم...